Het mag een bijzondere prestatie worden genoemd dat Emily Herring een biografie van de Franse filosoof Henri Bergson (1859-1941) heeft geschreven die verbanden legt tussen zijn filosofie en de wereld om hem heen. Een eerdere biografie over Bergson (Soulez & Worms, 1997) liet zich nog wat meer hinderen door het uitdrukkelijke verbod van Bergson om dit verband te leggen.

Om over Herrings boek direct iets te zeggen: door Bergson te betitelen als heraut van een rusteloze wereld maakt Herring duidelijk dat diens filosofie een uitdrukking is van een toen tumultueuze wereld. Duizelingwekkend noemde de historicus Philip Blom (2009) dezelfde periode. We hebben het dan over het Belle Époque (einde 19^e eeuw tot aan WOI), en niet alleen in Frankrijk.

Kennismaken met Bergson is kennismaken met een filosofie die verwantschap vertoont met complexiteitsdenken (bijvoorbeeld Harris, P. (2004), Letiche, H. (2000)). Het is filosofie die opgang maakte in sterk veranderende tijden. Op zoek naar houvast bood Bergson toen, en biedt complexiteitsdenken nu, een perspectief. Een groot verschil met complexiteitsdenken zal vermoedelijk blijven dat er files ontstonden wanneer Bergson ergens een lezing hield.